lunes, 25 de mayo de 2009

ADEUS IV


Nos últimos anos a pesar da morte de Marga, ou quizais por iso Antonio estaba mais activo que nunca, fixo un sin fin de colaboracións e de versións, resucitou Nacha Pop, (para ser sinceros fixose acompañar do seu primo Nacho para coa sua banda reinterpretar temas de Nacha, xa que Carlos non se via con folgos tras 20 anos de voltar á estrada), colaboraba habitualmente con Basilio na banda deste, a suxerente e xenial The Yuri Gagarin Trio (cuarteto cando eran acompañados por Antonio á guitarra).

"Noche oscura, guárdame del temor
que entre mares, agua de rio soy
laberinto que turba la razón
del que lleva barro y arena en el corazón".

Os seus últimos concertos foron do mellor que eu lle disfrutei xamais, pletorico o ano pasado no Nautico do Grobe, e en Cambados en duas datas consecutivas, jodidisimo da gorxa (debido o ritmo frenetico de concertos) pero totalmente entregado.

"Mi secreto es conocerte
como la lluvia al sol".

Foi ahí, no auditorio de Cambados, onde conseguin coñecelo por fín, escondido de periodista e coa escusa dunha entrevista para o Fanzine Despregable (o Nº20, que agora convertirase en peza de coleccionistas, jejejeje, ahhhhh tiveradelo mercado no seu momento), que conseguín felicitar a unha das persoas que mais admiro.

"No me da miedo la sinceridad
que desde el principio fue para los dos algo normal
se que te preguntarás
como caminos tan distintos pueden ser trazados a la par".

Alí, tralo concerto, acompañeinos no camerino e puiden descubrir á persoa que se agochaba tralo micro, a ese ser tímido que se facia grande trala sua guitarra. Accedeu a que o entrevistaramos a pesares da afonia, a pesares do cansancio da viaxe, a pesares de que eu me alarguei pregunta tras pregunta todo o que puiden e mais. Antonio interesouse pola labor do Fanzine, por como o faciamos, e gardou varios números, logo falamos de música, de proxectos...dun sin fín de cousas ata que se fixo tarde.

"Dulce como miel
probar el roce de su piel
ella en el suelo, yo en el aire
dulce pero cruel
llenó mi mundo de papel
jamás pensé que llegaria a helarme
que perderia el color
y con el tiempo la razón".

unha persoa tremendamente humilde e tímida, pausada nas respostas, sempre analizando o que vai decir, unha persoa tremendamente intelixente, cun mundo interior incrible e que sobre todo transmitia serenidade, falaba de ti a ti, agochado, mirandote dende abaixo, pero tremendamente afable e simpatico, un extrano sentido do humor...cantro confesións que quedan para min, e unha entrevista dan mostra da charla, o fundamental? mais actividade, un disco en directo con temas novos para este ano (snif?!) e unha xira de concertos acusticos que quedou a medias, e tal vez temas novos para Nacha, non se lle vian gañas de parar.

"El dia más inesperado
vi redimidos mis pecados
alcé la vista y dije ¡Claro!
volví a estar de vuesto lado
deambular por las aceras
tropezar con las ideas
llevo mi hogar a cualquier sitio
y me hizó ser de donde piso
piel de terciopelo
cubre a mis pies el mundo entero".

Tamén saquei desa entrevista un single de "La chica de ayer", de 1980" en bó estado firmado por el, si, petichista tamén son un pouco, tal vez algún dia alguén estea disposto a pagar ben por el jejeje.

"Calle arriba, caminé tranquilo
al encuentro de un invierno frio
que dejé pasar.
Al doblar la esquina y en la acera,
dí de bruces con la primavera,
no la ví llegar.
Un verano sin excusa
en otoño me olvidó la musa
me dejó marchar".

Logo movendo os fios das amizades da terra case esquecidas, a vida dá estas voltas extranas e alí estaban para abrirme as portas da festa privada posterios ó concerto (gracias Nova, gracias Mar-Estrella).

"Mi vida es esa canción, amiga de la luna
escrita en el corazón
para ahuyentar la noche oscura.
Si tuve dos destinos
entre la razón y el loco desatino
fue por que conocí juegos prohibidos
para morir viví, muero por estar vivo"

Foi nesa festa onde aproveitei para falar con Basilio sobre a sua banda, e sobre a sua relación con Antonio, e descubrir durante esa conversa, que un músico da talla, calidade e nivel de Basilio sentise tal respeto e admiración por Antonio Vega...despois de tantos anos xuntos...

"Para bien y para mal
fue que me dejé llevar
y si digo la verdad
no sabria por donde empezar.
Una mano se ofreció
nada tienes que temer
me subio y me subio
y más tarde me dejó caer.
Me fue llevando la corriente,
allí donde no hacia pie
nada dura para siempre
pero para siempre dije adiós, a ayer"

Esa foi unha gran noite.

Hai unhas semanas entereime por unha columna en Público que ingresara no hospital por unha neumonía, a verdade é que cando o comentaba todo o mundo facia as bromas típicas ó respecto, pero penso que a ningún se nos ocorreu que podería chegar a pasar, e menos agora, con tanta actividade e con tantos proxectos, tan centrado na guitarra, na música, no esforzo deses textos...

"En un lugar perdido
siete lunas han dejado su reflejo en el mar,
en un mar dormido,
solo un beso de sirena lo hará despertar".

Avisaronme o outro dia pola mañá por sms, e supen que eran certo, non o dubidei, sabia que era certo, preguntei pero non facia falla, sabiao e comezaron a chegar mensaxes de pesame ó meu mobil, como si eu fora da sua familia (que coña non?).

"Buscate un sitio
donde un disco suene fuerte y no puedas hablar
desde el principio
esa gente tan extraña te hicieron dudar
un juego sucío".

Cansariase de vivir, de pelexar, de dar explicacións de buscar a melodia correcta ou de seguir respirando, cantas veces non o tiveche pensado? el foi mais eficaz, escondido de cancer de pulmón, de pneumonia ou do que sexa...a quen lle importa, xa non está, xa non hai mais concertos, xa non hai mais xiras, nin mais discos orixinais, apenas aparecerán algúns temas soltos nos proximos meses, algunha grabación sua, que mais ten, queda a sua música, igual que a de todos os grandes xenios da historia do pop...a sua música seguirá por sempre ahí...coma sempre ahí...

Son moitos anos de compañía, si boto contas saen uns 20, GRACIAS por todo.

ELIXIR DE JUVENTUD
(Antonio Vega)

Fue
el día que escuché su voz,
seguí su eco hasta un rincón,
allí tomó la forma de canción.
Hoy
no hay ley que pueda atarte a mí.
Por eso sueño junto a ti
pues nunca dices nada por decir.
Es sensible y racional,
yo me ocupo en descubrir
toda su facilidad, para entenderme y sonreír.
Ella es mujer, niña, ella es mi chica,
pues sin moverse me trae el Levante y el Sol.
Queriendo y sin darme cuenta
como un espejo reflejo su brillo y color.
y es que hoy
aún quedan ojos que mirar.
No se oiga ni una queja más...

Del elixir de juventud
bebimos juntos prometiéndonos la vida.
Quien nos llamó? Que pudo ser?
Nos puso de la mano desde el primer día.

Ella es mujer, niña, ella es mi chica
y cuando quiere me trae el Levante y el Sol.
Queriendo y sin darme cuenta
como un espejo reflejo su brillo y color

Del elixir...

(A Teresa)


Gracias y hasta siempre MAESTRO


FIN

2 comentarios:

Anónimo dijo...

la foto anterior es bastante cruel a la par que en su momento muy de su futuro cierto.

Tamara Feijoo dijo...

te he encontrado!